Cherokeelerle İlk Temas
Cherokeelerle (Çeroki) ilk temas Hernando Desoto’nun 1540 yılında Amerika’ya yaptığı seferde meydana geldi. Hernando, Çerokileri bulduğunda Çerokiler etrafı mısır tarlasıyla çevrili sağlam evlerde oturuyorlardı. Köyün merkezinde gerektiği zaman herkesin toplandığı yapılar vardı. Kadınlar gayet güzel etek ve mantolar giyiyordu. Erkekler ise bir İspanyol askeri tüfeğini doldurana kadar yedi kere yay gerebiliyordu.
1500-1650 yılları arasında Kızılderililerin %90’ından fazlası Avrupa’dan taşınan hastalıklar sebebiyle öldü. Kızılderililer izole bir hayat yaşadıkları için Avrupa’dan gelen mikroplara bağışıklık kazanmamışlardı. Bu ilk karşılaşma Kızılderililer için çok kötü sonuçlar doğurmuştur. Çeroki nüfusu Georgia, Alabama, Kentucky, Virginia, Batı Virginia, Tennessee, Kuzey Carolina, Güney Carolina’da yoğunlaşmıştı.
Modernleşme!
Hıristiyan misyonerler tarafından işletilen okullarda Çeroki çocukları İngilizce okuma ve yazma öğrenmeye başladılar. Batılılara göre bu bir asimilasyon değildi. Aksine yerli halka iyilik ve lütufta bulunduklarını düşünüyorlardı. Çünkü yerli halkı medenileştirdiklerini ve zenginleştirdiklerini düşünüyorlardı. Çerokiler meslek sahibi olmaya ve okuma-yazma öğrendikten sonra Hıristiyanlığı öğrenmeye başladılar. Ancak Çerokilerin sadece %10’u Hıristiyanlığı benimsedi. Diğerleri geleneksel inanış ve törenlerini sürdürdü.
Gözyaşı Yolu
1830 yılında Amerika Birleşik Devletleri tarafından çıkarılan “Yerli Sürgün Yasası” ile 1838 yılında Çerokiler, yüzyıllardır yaşadıkları topraklardan zorla göç ettirildiler. Bu duruma itiraz eden Çerokiler Amerika Kongresine 15.000’den fazla imza taşıyan bir dilekçe gönderdiler. Fakat kongre bu dilekçeyi dikkate almadı. Ülke genelinde seslerini duyurabilmek ve sürgünün durdurulması için The Cherokee Phoneis gazetesini kurdular. Eğitimli Çeroki gençlerini ülke genelinde konuşma yapmaları ve destek toplamaları için gönderdiler.
Ancak bunların hiçbiri faydalı olmadı. 1838 yılında Çerokiler zorla evlerinden alınıp, etrafı kazıklarla çevrili toplama kamplarına hapsedildiler. Daha sonra sürgün yerleri olan Oklahoma’ya doğru binlerce kilometre yürüyüşe zorlandılar. Bu yürüyüş sırasında 4000’den fazla Kızılderili hayatını kaybetti. Ölen insanlar yol boyunca rastgele ve işaretsiz, isimsiz yerlere gömüldüler. Çerokiler bu yolculuğa “gözyaşı yolu” demiştir. Çünkü yolculuk boyunca gözyaşlarının sürekli aktığını tahmin etmek hiç zor değildir.
Bugün
1839-1889 yılları arasında yaklaşık 1000 kadar Çeroki kendi topraklarında çalışarak, topraklarını geri almayı başardılar. 1893-1948 yılları arasında Çeroki çocukları zorunlu olarak yatılı okullara alındılar. 1930 yılında Çerokilere ABD vatandaşlığı verilmeye başlandı. Bugün yaklaşık 9000 Çeroki ata topraklarında yaşamaya devam ediyor.
Çeviri: İdris Kılıçaslan
Yorumla